Nieuws

Van Jim heb ik het estafettestokje gekregen.
Toen hij mij belde stond ik op een camping. We waren daar om een afgesproken weekje te kamperen met onze kleindochter Nikki. Zij had de tijd van haar leven, wij ook maar wij waren na deze snikhete week behoorlijk gesloopt. Vandaar dat meteen een stukje schrijven voor de estafettemail er niet in zat. 
Met ons gaat het overigens goed. Het is een rare tijd waarin we leven en het went maar moeilijk.
En veel thuis zijn betekent dat je toch gaat zoeken naar klusjes die nog gedaan moeten worden. Mijn schuur moest nodig geverfd worden maar het hout bleek zo slecht dat ik besloot alles te slopen en de schuur te voorzien van nieuw hout. Flinke klus dus.
Verder wandelen we veel en omdat we dit jaar geen reis gingen maken met ons campertje besloten we om korte tripjes te maken in eigen land. En zo ontdekten we dat ons eigen land ook heel mooi kan zijn. Een weekje aan zee, in de Kempen waar het prachtig fietsen is, Deventer, de Biesbosch en voor volgende week staat de Betuwe op ons programma. 

DRIE PERSOONLIJKE, VIJF DIERLIJKE
EN TWEE P.S.-VERHAALTJES

Toen ik enkele weken geleden hoorde dat er een tweede serie estafettemailtjes gepland was, besloot ik om meteen te beginnen met schrijven. Want vroeger ‘bij ons thuis’ (het waren de jaren van de wederopbouw), hoorden wij vaak de uitdrukking: “Stelt niet uit tot morgen, wat gij heden nog kunt doen”.
Dus toen mij het verzoek bereikte voor deze tweede estafette, lag mijn tekst al te wachten in de computer.

LEES HET HELE VERHAAL

Hoi allen,
en dank aan Horry, niet zozeer omdat hij het stokje aan mij geeft, maar om zijn mooie en goed leesbare verhaal. Altijd leuk om te lezen waar anderen zich mee bezig houden. En daarop inhakend, ik heb ook onlangs een dik boek uit dat ik heel leeswaardig vond,  nl ‘de meeste mensen deugen’, van Bregman.

Ik heb er trouwens wel enige maanden voor nodig gehad. Bij mij gaat het niet meer zo snel.

Dank je wel, Henk,
ik zal de estafette honneurs waarnemen, hoewel mijn vingers aan mijn toetsenbord plakken door de hitte, waarover ik niet ga klagen hoor. Het is nu eenmaal zo, en ik houd mij gewoon koest, blijf binnen in de buurt van mijn ventilator.

Waarde vrienden en vriendinnen,

Het verzoek van onze actieve voorzitter kan je niet laten passeren, daar voldoe je gewoon aan.
Ik ben gewend om eerst met de vulpen in de hand, ja heus met nog een vulpen die vanuit een grote inktpot gevuld kan worden, een opzet te maken van hetgeen ik wil vertellen. Heb ik nu ook gedaan.

Mijn oudste kleindochter, de moeder van mijn eerste achterkleinkind, heeft herontdekt dat het met de hand schrijven van een brief een interessante bezigheid is, beter dan klungelen met de sociale media zoals zij dat zelf zegt. Wij sturen nu, naar elkaar, af en toe een brief waarin we onze ervaringen met de huidige maatschappij uit de doeken doen, Een spannende bezigheid moet ik bekennen.